Spokój. Poukładanie myśli chaotycznych. Takiego bałaganu w głowie. Poczucie zrozumienia, zrozumienia siebie. Że nie jestem beznadziejna, głupia i do niczego. Teraz staram się poznać i odnaleźć siebie, prawdziwą. Spotkania z Tobą sprawiają, że zaczynam wierzyć, że jestem cudem; że jestem ważna sama dla siebie. Nie dla innych albo ważna dzięki innym osobom. Po prostu dlatego, że żyję. Słucham, przyglądam się mojemu ciału. Jak reaguje w różnych sytuacjach. Kiedy mam przyśpieszony oddech, a kiedy coś mnie boli. Nie muszę wstydzić się łez i wiem, że istnieje też złość, którą zaczynam wyrażać. Nie boję się mówić. Nie chcę być zawsze ostatnia.